Gedicht

För de Schie­ve­schöt­ze zöm 25. Corps-Jubi­lä­um 1995
von Mar­lies Wassermann

Marlies Wassermann

Schwatz de Box un jrön d’r Rock,
op Jeweh­re all null Bock.
Zackesch, un möt fre­schem Moot,
jrö­ße frönd­lech sej möm Hoot.

Ömmesöns un ohne Luhn,
Öve sej de Traditiun.
Fackel­bau­er van Format.
Hej un do en jode Tat.

Jra­de­russ, ieh­r­lech, aktiv,
fie­re donnt sej nie­mals stiev.
Fazüngle­ch, nett em Rahme,
hal­den sej faß zesame.

Deele döckes Freud un Leed,
wie dat en Famiel­lesch det.
Höt­sches­zöch em extra Flair,
maa­che möt d’r Fasteleer.

Corps­früh­schop­pen eß su schön,
off poli­tesch Rud, Schwarz, Jrön.
Ooch de Vraue donnt ihr Bäs,
op däm ald­be­kannkde Fäs.

Uus d’r Schieveschötzeschar,
koam su mänech fein Könnechspaar.
Em Total-Lokal, ech leiv
wuuden Hau­sers fernsehreif.

Doch bei all däm Spass und fiere,
wull­mer dank­bar ooch die iehre,
die em Him­mel sind do oave.
un unges Jade­städt­che loave.

Dan­ke­schön de Schieveschötze,
denn, watt künnd dat Läe­ve nötze,
wenn ihr nehd treu, möt Hätz un Verstank,
de ahl Bräuch huch­halt em Heimatlank.

 

Tei­len mit: